دوستت دارم

بی هیچ بهانه می گویم دوستت دارم...

وقتی کنارم هستی در دلم احساس آرامش می کنم. انگار تو تسکین بخش نگرانی هایم هستی. آن روز را یادت می آید که برای اولین بار دیدمت؟ چه روز شلوغی بود. تو هم آن روز را خوب به یاد داری. از همان نگاه اول دانستم که تو یاریگر من در تمام مراحل زندگیم هستی. با تو احساس آرامش می کنم. وقتی به من نزدیکی اعتماد به نفسم بیشتر می شود. تو کمبودهای مرا جبران کرده ای. هیچ وقت نمی توانم خوبیهایت را جبران کنم.

یادداشتی از مرتضی رویتوند

گهگاه سکوت، دریای حرفهاست و تو با سکوتت دنیایی حرف با من داری. شاید مشغله های روزانه من، اجازه نمی دهد به حرفهایت  گوش فرا دهم؛ اما این دلیل نمی شود نگویم دوستت دارم.

ای نزدیک به من، ای از من. شبها که بعد از یک روز پر کار به خانه می آیم و در خلوت خانه به تو نگاه می کنم در چشمانم جز محبت و تشکر چیزی نیست. تویی که همیشه بخشی از زحمت من بر دوش توست و تو یاریگر همیشگی من هستی. تو از من به من نزدیکتری  ای از من ای از تبار من. تو دیگر بخشی از وجود من هستی؛ هیچ می دانستی؟ 

تا به حال به تو گفته بودم چقدر دوستت دارم؟ تو همان یاور نداشته من هستی یار همیشگی من. تو هستی که در غمها و شادیها کنارم هستی. می دانم گهگاه به تو سیلی می زنم اما تو آن را بگذار سر عصبانیتم. یادت هست آن روز لعنتی تو را به داخل اتومبیلم پرتاب کردم؟ مرا ببخش! من آن روز تنها از روزگار عصبانی بودم. اما تو آن روز هم مثل همیشه صبور بودی.صبور همیشگی من.

گهگاه که کنارم نیستی چقدر احساس ضعف می کنم.نمی دانی که چقدر باعث قدرت من در زندگی می شوی. دیگر بخش مهمی از زندگی من هستی. دیگر تو تکیه گاه من هستی. روزی که از آن من نبودی هیچ نمی دانستم که روزی انقدر به تو وابسته شوم اما حالا خوشحالم از بودنت خوشحالم از اینکه از وجود من هستی.حس با تو بودن حس دیگری است. همیشه با من بمان یاور من. دیگر هرگز نمی توانم نبودنت را تجسم کنم. همیشه با من بمان. ساده و بی پیرایه می گویم دوستت دارم.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

دوستت دارم ای پروتز من ای دست مصنوعی من...!